۲۵ مهر ۱۳۹۶
رگ سیاتیکم گرفته است.. از بالای باسن و زیر کمرم می کشد تا زانو و بعد انگشتان پا! درد بی امان لاینقطع.. دردی که اینبار پاهایم را کبود کرده است.. افتاده ام یک گوشه ی تخت و از این پهلو به آن پهلو، از این کتاب به آن کتاب و از این اپ به آن اپ.. ظرفها در سینک مانده اند، خانه تمیزکاری اساسی می خواهد، ناهار نپخته ام.. خلاصه که حال و هوایم هیچ خوب نیست!
امروز سومین سالگرد ماست.. سومین سالی که از ازدواج مان می گذرد.. از فردا وارد روزهای سه سالگی می شویم.. برلی امروز کلی برنامه داشتم.. کلی فکر.. هبچکدام نشد.. پیش بینی هایم درست در نیامد.. فری که اینترنتی خریده بودیم نبامد که با آن کیک رویاییم را بسازم! پولی که می خواستیم نرسید که یک بار دیگر برویم سفر، همانجا که ماه عسل بودیم و تمام این سه سال گوسه ای از من آنجا جا مانده و می خواهد دوباره برگردد.. دوربینی که نتوانستیم بخریم.. و من که دردمند افتادم گوشه ی خانه و حتی یک جشن کوچک خودمانی هم نشد که بشود...
این سالگرد هر چه هست، وضعیتمان هزار برابر بهتر از پارسال و سال قبل ترش است.. کابوس همیشگی گیر افتادگی نفرینی تمام شد.. هر چه هست، اینکه خانه ای داریم و من روی تختش دراز کشیده ام، هر چند با درد و کلافگی، شیرین است و به یاد ماندنی!
شاید هم بزرگ می شویم و می گذرد روزها و ما چه بخواهیم و چه نخواهیم به ماه و عدد و روزهای خاص بی تفاوت تر می شویم.. اینکه آیا خوشحالی یا نه صدها بار مهمتر است از جشن گرفتن روزهای خاص.. اینکه آرام باشی و قلبت مملو از رضایت قطعا هزاران بار برایت لذت بخش تر از جشن می شود..
از قبل با کنت قرار گذاشته بودیم که هدیه ی جداگانه نخریم، پولهایمان را یکی کنیم و به خودمان دوربین هدیه دهیم.. ایده مال من بود! چرا که کنت دو سال پیشش را به بدترین شکل ممکن یادش رفته بود سالگردی داریم و هدیه یا گلی حتی! باید خریداری شود.. پس خودم علاج پیش از واقعه کردم و پیشنهاد اشتراکی دادم و سورپرایز شدن را به کل خط کشیدم.. پولمان که نرسبد دوربین را بخریم و به ماه بعد موکول شد.. من هم دلم را خوش نکرده ام.. می دانم خودش را می آورد و خودش! نه دروغ است.. دلم میخواد در را باز کنم و دسته گلی ببینم.. کارتی، کتابی.. نه چیز بزرگ.. یک چیز کوچک... چرا مردها نمی دانند چطور می توانند خیلی آسان ما را خوشحال کنند! ما هم نمیدانیم آن ها را؟!
